ALKIŞ ÜZERİNE

 

 

"Hırsızı alkışlarsanız, o da size ahlak dersi verir."

Ne acı değil mi? Ama biz bu acıya alıştık.

Artık sadece çalınan mallarımıza değil, çalınan vicdanlarımıza da alıştık.

 

Eskiden ayıptı, şimdi meziyet sayılıyor.

Eskiden kaçak dövüşenler şimdi ekranlara çıkıp dürüstlük nutukları atıyor.

Kimse de çıkıp demiyor ki: “Sen ne ara bu kadar yüzsüzleştin?”

Çünkü o artık güçlü.

Ve bu toplum, güce aşık.

 

Alkış, en çok kime gidiyor?

Yol yordam bilen, dürüst olan, alın teriyle kazanan mı?

Yoksa en çok bağıran, en hoyrat, en arsız olan mı?

 

Ne yazık ki sahne hep yanlış kişilerin.

Hırsızı büyüten onun kurnazlığı değil; bizim sessizliğimiz.

Biz susarsak o konuşur.

Biz alkışlarsak o kürsüye çıkar.

Sonra da bizi ahlak üstüne sorgular.

Hiç utanmadan…

 

İşte bu yüzden, mesele sadece hırsızlık değil.

Mesele, doğruyla yanlışı karıştırdığımız o kalabalık zihin hali.

Mesele, rezilliği başarı, ahlâksızlığı zeka sanmamız.

Ve mesele şu:

Bir toplum kendi vicdanını yitirirse, en büyük soygun zaten gerçekleşmiş demektir.

 

Şimdi sormak lazım:

Biz kimi alkışlıyoruz?

Ve o alkış kimi büyütüyor?